We gaan met de eerste lichting van de dag naar boven. Gondeltje, stoeltjeslift, skihellingen. Geen vuiltje aan de lucht, ik voel me opmerkelijk rustig.
‘Als jij het regelt, doe ik mee’ heb ik gezegd. Een half uur later appte ze dat het geregeld was.
Mijn stoere dochter met hoogtevrees krijgt het nu toch benauwd. Ze is misselijk van angst. Ik stop met plagen en bespreek met haar hoe kort de periode voor het te-pletter-vallen zal zijn en hoe weinig tijd we zullen hebben om pijn te hebben.
En, dat ze aan iemand vast zal zitten, die ook graag weer heel beneden komt.

Boven zijn de voorbereidingen in volle gang en ook onze piloten komen aan. Geen tijd meer om na te denken. We lopen naar de bergweide, waar al verschillende parachutes zorgvuldig worden uitgespreid. Ook mijn piloot ontvouwt een parachute. Ik trek mijn harnas aan, hij klikt de verbindingen vast.

‘Ich zähle bis drei, denn solltest du laufen, laufen, laufen …‘

Onder ons zet mijn dochter haar eerste stappen. Haar angst lijkt overwonnen.

‘Ein .., zwei .., drei …. ‘.

Ik probeer te gaan lopen, de parachute vangt wind, lijkt me terug te willen trekken. Dan gaat het snel, we lopen schuin de bergweide af. Nog één keer voel ik hoe mijn voeten de grond raken, dan niets meer. We zweven!
Ik voel hoe mijn gezichtspieren een glimlach vormen, ik voel mijn ogen schitteren.
I did it!
Mijn piloot organiseert de gordels, zodat ik comfortabel achterover kan leunen. Opgewonden kijk ik om me heen. Een familie gemzen begraast de steile helling. Dit is fantastisch. Zonder aardse ballast zweef ik weg, de zon in mijn gezicht.

Voor ons de bergen van Slovenië, onder ons de Ossiachersee met haar zeilbootjes en surfers. Ik zuig de beelden naar binnen.
Braaf kijk ik in de lens van de camera die tevoorschijn komt, maar eigenlijk heb ik er geen tijd voor.

‘Schau mal rechts, deine Tochter’. Over mijn schouder kijkend zie ik haar lachende gezicht. Ze zwaait.
Niet neergestort dus.

‘Geht’s gut? Auch mit dem Magen?’
‘Nimmst du mal die Kamera’
Ik pak de selfiestick over. We zwaaien naar links, dan naar rechts. De inhoud van mijn maag zwaait mee. We draaien een rondje, de inhoud van mijn maag draait mee.
‘Geht es noch immer gut mit dem Magen?’,
‘Nah … ‘,

Rustig zweven we verder richting de landingsplaats. Vlak voor de landing neem ik de besproken positie in. Mijn voeten raken de grond. Eén stap en nog één, … dan lig ik op de grond, piloot over me heen..

Gevallen stoere vrouw.